Philippe Vandenberg werd in 1952 geboren als ‘Vandenberghe’ in regio Gent. Gedurende de jaren ’70 studeert hij af en bevindt hij zich als kunstenaar nog in een experimentele fase waarbij hij met veel aandacht het werk van zowel moderne als klassieke iconen bestudeert. De kennismaking met hun stijlen en materie droegen bij tot de ontwikkeling van zijn eigen stijl die sinds 1981 tot uiting kwam. In deze periode kende de kunstwereld in het algemeen het zogenoemde ‘neo-expressionisme’, dat vooral een hoogtepunt kende met de ‘Neue Wilde’ in Duitsland. Vandenbergs stijl sluit daar nauw bij aan, maar hij bleef als individu zoeken naar vernieuwing, schommelend tussen het abstracte en het figuratieve. Al snel kan hij op internationale aandacht rekenen, reeds in 1986 krijgt hij een solo tentoonstelling in een New Yorkse gallerij en werd een werk van hem aangekocht door het Solomon R. Guggenheim Museum. Echter, de kunstenaar staat onder druk van de kunstmarkt en de visie van kunstcritici. Tegen het einde van de jaren ’80 kent zijn oeuvre radicale evoluties, die vooral zijn beïnvloed door vele politieke gebeurtenissen van deze tijd. Oorlogsmisdaden en dictators werden het hoofdonderwerp, vaak gecombineerd met seksuele elementen en swastikas. Mede hierdoor kende hij tegen de jaren ’90 meer tegenslagen. De kritiek op zijn werk werd groter en de gallerij uit New York stelde zijn werk niet langer tentoon. Toch werd hij, zeker binnen België, nog steeds erkend in zijn talent op vlak van exposities. In de jaren ’90 werd Christelijke iconografie de hoofdthematiek in zijn werk, die onderhevig blijft aan radicale omwentelingen. Zo creëert hij een serie ‘Blood Drawings’, waarvoor hij zijn eigen bloed gebruikt. En overschildert hij enkele van zijn vroegere werken met zwarte (‘Grandes Noires’), grijze, oranje en gele verf. Sinds begin jaren 2000 kende hij momenten van depressie die leidden tot opnames in het ziekenhuis. Naast het regelmatig gebruik van kruisen en swastikas, werd zijn werk ook geometrischer. Ook woorden en teksten namen hun intrede in die periode, zoals ‘K.A.’ (verwijzing naar kamikaze) of ‘Kill Them All’. De drastische revoluties in zijn oeuvre gaan gepaard met zijn gemoedstoestand. Steeds blijk gevend van een unieke stijl door zijn hand. In 2009 stapte hij zelf uit het leven.